In de bus rook was er koffie met versnaperingen. We reden, het landschap gleed aan ons voorbij als een vaag schilderij. We waren er bijtijds, zo bijtijds dat de mussen nog moesten beslissen wat ze van de dag zouden vinden. Dan heb je tijd over. En tijd is iets raars. Je wilt het vullen, maar vaak vult het zichzelf.

Het optreden was anders dan gepland. Een koor had afgezegd, hun hoop op roem waarschijnlijk als een nachtkaars uitgegaan. Wij kregen daardoor meer tijd voor onze optredens. Het andere koor op ons podium had het niet begrepen. Misschien wilden ze niet te lang in de spotlights staan. Dat is het lot van de bescheiden mens. Het weinige publiek dat er was, liep daardoor weg. Zo gaat dat. Mensen willen iets zien, iets horen, maar niet te lang wachten. Ze zijn op zoek naar de essentie, maar zijn te ongeduldig om hem te vinden.

Daarnaast was er ook het mandolinespel, iets te enthousiast, een vrolijke noot die het gewenste resultaat niet bracht. Dat is dan het lot van de muzikant: de wil om te gehoord te worden is dan groter dan de wil om te spelen.

Tijdens de ombouw, in dat rare, lege kwartier tussen de nummers, was er een kort optreden. Een playback-act van iemand die de tijd had overgeslagen. Het was de vrolijkheid van de onverschilligheid. En dat had ook wel wat.

Het was al met al een leuke dag. Al hadden we liever op een betere plek gestaan. De wereld is een podium en je hebt de beste plek zelden in handen.

Op het laatste moment was ons gevraagd of wij het geluid wilden regelen. Het is goed dat je dan iemand hebt als Piet. De wereld heeft mensen nodig die de knoppen durven te bedienen. Bedankt Piet!

De avond viel, de stilte keerde terug. Het was een dag geweest. Geen grote dag, geen glorieuze dag. Gewoon een dag. En dat is misschien wel het mooiste wat je kunt zeggen.