Daar begon het lange wachten.. fijne gesprekjes met collega zangers en zangeressen, ik had toch wel het idee dat ze wat vreemd op keken dat een shantykoor meedeed aan deze regionale finale? Nog één keer samenkomen… even de inzet van dit, en even het tweede coupletje van dat… Er werd op de deur geklopt, we moesten op…

Een zaal vol publiek.. in het midden een tafel met een groen kleed, daarachter drie strenge gezichten….

Ad, onze voorzitter, deed een introductiepraatje, Yolanda komt op vanaf de zijkant.

Het koor stelt zich op in een ´u´ vorm, de toon wordt aangegeven… dood stil… de bassen moesten begingen… de inzet was goed!.. pfft… de spanning viel weg. We zongen Red is the Rose mooier dan ooit te voren. Ik zag het aan het publiek, er vielen monden open, er werd goedkeurend naar elkaar geknikt… Na het slotakkoord een daverend applaus er gingen zelfs mensen staan! Dat gaf ons een kick!

Het tweede nummer, een popnummer van Dotan, totaal iets anders dan het eerste nummer. Up tempo, twee keer een body rhythm, strak slagwerk, en snelle noten voor de accordeonisten. Een gewaagd nummer voor een shantykoor, maar ook dit werd weer gewaardeerd door het publiek

getuige de reactie na afloop. Dit waren de twee ´lastige´ nummers waar heel veel op geoefend was Er werd afgesloten met een lied waarin Bravour echt zichzelf kon zijn ´the Irish Rover´ Het dak ging er af… wat een leuke ervaring was dit.

Het was klaar, een half uur wachten op de prijsuitreiking werd opgevuld door een biertje en nog een biertje en veel gezelligheid in de foyer.

Iedereen ging weer de zaal in om de uitslag in ontvangst te nemen, echter de jury was nog niet aanwezig. De presentatrice verzocht de koren om allemaal naar voren te komen om gezamenlijk het publiek nog even te vermaken.. dit werd een schitterende show, die liet zien dat zingen verbroedert en

mensen blij maakt. Row row row your boat, Hallelujah, zwiepkanarie en het kleine café aan de haven zorgden voor een heerlijk sluitstuk..

Het was bijna jammer, dat de jury de zaal weer betrad…

Als eerste werd de publieksprijs uitgereikt. Na het optreden had ik al wel geluiden gehoord dat Bravour toch wel indruk had gemaakt bij het publiek maar de verbazing was toch wel groot dat wij dus de publieksprijs wonnen! Zo, die was binnen.. mijn dag was al goed!

Daarna schreed de juryvoorzitter naar de microfoon. Hij legde eerst goed uit dat er vandaag geen appels met peren werden vergeleken. Er is beoordeeld op zangtechniek, ritme, uitspraak, interactie, harmonie, enz… Dat is voor elk type koor gelijk!

De koren werden in volgorde van opkomst door de juryvoorzitter van verbeterpuntjes voorzien en werden er pluimen uitgereikt, ook werd er direct het aantal punten genoemd..

De punten voor de koren varieerden van 185 naar 220, 222,….

Toen Koor Bravour, als laatste, aan de beurt was, was de hoogste score tot dan toe 239 punten.

De goede man begon over ons enthousiasme, dat dat wel eens onze valkuil kon zijn, door ons plezier wordt de kwaliteit van de intonatie, inzet, en uitspraak wat minder…

Ja, ja, dacht ik… daar ga je dan.. hij prevelde nog wat woorden die me ontgaan zijn. Punten wilde ik horen… de punten… `En daarom is de jury aan een puntentotaal van 240! gekomen….´

Hoorde ik het goed? 240? Koor Bravour wint dus ook de juryprijs..

Ik sprong als door een wesp gestoken omhoog, jááááááááá! we hebben het geflikt! Ongelofelijk!

De trofeeën werden uitgereikt, we verzamelden ons voor het podium, er werd gezongen, de

schippersbitter werd uitgeschonken door Paul, we vielen elkaar in de armen, wie had dit ooit kunnen denken… Bravour is het beste koor van de provincie Utrecht, en is daarmee genomineerd voor de landelijke finale, 2 juni aanstaande in Hengelo.

Aan de 1e prijs was ook de Utrecht Zingt prijs verbonden, een bokaal en een optreden.

Allemachtig… ik kan het nog niet geloven… Gefeliciteerd!!! allen, die voor dit resultaat gezorgd hebben!